FANT 2024
FANT LABURREAN EUSKAL FILMAK
FANT NAZIOARTEKO LABURREAN
PANORAMA FANTASTIKOA LABURREAN
Epaimahaia
PANORAMA FANTASTIKOA
ATAL OFIZIALA
SARIAK
OHOREZKO FANT SARIA
JAVIER BOTET
Javier Botet aktoreak pertsonaia gogoangarriei bizitza emateko duen trebetasun anitza erakutsi du, azken urteetako beldurrezko generoan gehien ikusi dugun aurpegietako bat bihurtuz.
Ciudad Realen jaio zen 1977an, eta Arte Ederrak ikasi zituen Granadan. 2005ean, Brian Yuzanek bere lehen aktore aukera eskaini zion Bajo aguas tranquilas lanean. Ondoren, beldurrezko generoaren barruan erreferente bihurtuko ziren paperak egin zituen: [REC] (2007) laneko ‘Medeiros neskatoaren’ eta Mama (2013) filmeko ama beldurgarriaren interpretazioa.
Geroztik, hainbat filmetan hartu du parte, hala nola Magical Girl (2014), La cumbre escarlata (2015), El renacido (2015), Expediente Warren: el caso Enfield (2016), Alien: Covenant (2017), El guardián invisible (2017), La momia (2017), It (2017) , Insidious: la última llave (2018), Slender Man (2018) eta El último viaje del Demeter (2023), beste batzuen artean.
Paco Plaza, Jaume Balagueró, Guillermo del Toro, Alejandro González Iñárritu, Álex de la Iglesia, Carlos Vermut edo Ridley Scotten aginduetara egin du lan.
Telesail arrakastatsuetan ere hartu du parte, horien artean, El internado, Águila roja, Star Trek: Discovery, La novia gitana, Juego de tronos edo 30 monedas.
IZAR FANTASTATIKOA
PEDRO OLEA
Bilbon jaioa, Pedro Oleak Ekonomia ikasketak hasi zituen, baina bere zinemarekiko pasioak, Madrilera eraman zuen Zinema Eskola Ofizialean (E.O.C.) ikastera.
Madrilen ikasketak eta “Nuestro Cine” aldizkarian egiten zuen kritika uztartu zituen. Anabel film laburrarekin graduatu ondoren, lehen pausoak ematen hasi zen, telebistako lanak eta zinemako bere lehen errealizazioak tartekatuz. 1967an estreinatu zuen Días de viejo color bere lehen film luzea, eta opera prima bateko zuzendari onenaren Zinemako Idazleen Zirkuluaren saria lortu zuen.Bere ibilbideko lehen arrakasta El bosque del lobo (1970) bere hirugarren film luzearekin lortu zuen. Film luze horrek Chicagoko Nazioarteko Jaialdiko Kritikaren Saria, 1971ko Zilarrezko Fotogramak Saria eta 1972ko San Jorge Saria jaso zituen.
1974tik aurrera, harreman profesional emankorra hasi zuen José Frade ekoizlearekin eta, besteak beste, Pim, pam, pum… ¡Fuego! (1975), edo Un hombre llamado flor de otoño (1978) proposamen interesgarriak filmatu zituen haren ekoiztetxearekin.
1979an Bilbon instalatu zen berriro eta Ikuska serieko Gernika film laburra filmatu zuen. 1983an Akelarre zuzendu zuen, laurogeiko hamarkadako euskal zinemako film ezagunenetakoa. 1985ean, Bilbok 1983an jasandako uholdeei buruzko Bihotzez dokumental laburra egin zuen. 1988an Oleak Euskadi utzi eta Madrilera itzultzea erabaki zuen.
Laurogeita hamarreko hamarkadan Espainiako zinemaren industrian finkatu zen, El día que nací yo (1991), hiru Goya sari irabazi zituen El maestro de esgrima (1992), Morirás en Chafarinas (1995) eta Más allá del jardín (1996) filmak eginez, besteak beste. 2000tik aurrera zinemagileak bere ohiko zuzendari lana produktore lanarekin tartekatzen du.
